Uitdaging 12: schilderworkshop

"Ik ben verstijfd van angst", zeg ik. Mijn ego is bang, bang om te falen. Mijn ego wil ook graag succesvol zijn. Maar de angst om te falen blokkeert de creativiteit. Als ik in mijn hoofd blijf zitten en me laat leiden door deze gedachten kan mijn energie niet stromen en zal ik gegarandeerd falen. Ik wil loskomen van de verwachting over het resultaat en het oordeel wat er aan vastzit.

Ik zit in het atelier van Joke Zonneveld in Uithoorn. Samen met een vriendin doe ik mee aan de workshop "spelend schilderen en je vakantieblik". Tijdens deze workshop is er extra aandacht voor je blik op het werk dat onder je handen ontstaat. Je werkt met gesloten ogen, met je ogen achter je handen, neemt je beeld in als je het even niet meer weet. Zo raakt je blik steeds meer ontspannen en ontdek je dat je 'vakantie'blik zomaar tevoorschijn komt, staat er op de website.

In totaal zitten we met zes vrouwen in een kring in het atelier. Om de beurt vertellen we wie we zijn en met welk gevoel we daar op dat moment zitten. "Ik ben verstijfd van angst", zeg ik. "Ik ben bang dat ik het niet kan. Dat het niet mooi wordt". Gelukkig gaat deze workshop niet over mooi of lelijk. Alles is goed. "We gaan schilderen vanuit gevoel", zegt Joke.

We mogen allemaal bij een ezel gaan staan met een groot wit vel erop en twee houtskoolkrijtjes pakken. Een in de linkerhand en een in de rechterhand. We gaan met twee handen werken. We sluiten onze ogen en bewegen met twee handen over het papier. Het voelt een beetje onwennig in het begin, vooral voor mijn rechterhand. Dan doet Joke muziek aan en kunnen we meebewegen op de muziek. Dat gaat makkelijker. Ik begin er zowaar plezier in te krijgen en kan mijn angst voor het resultaat al een beetje loslaten. Als de muziek stopt mogen we onze ogen openen, een paar stappen achteruit doen en het resultaat in ons opnemen. Zonder oordeel! Tja, het stelt ook niet zoveel voor. Gewoon een paar lijnen. Dan mogen we het allemaal uitvegen. Op deze manier worden de lijnen vaag maar blijven ze bestaan in het geheugen van het werk. Dit herhalen we nog tweemaal met verschillende muziekfragmenten. Dan moeten we afstand nemen van ons werk en het goed in ons opnemen. Mijn werk lijkt vooral op een grote kluwen wol. Maar zo mogen we niet kijken. We moeten onze ogen in onze borsten laten zakken en kijken met gevoel. We gaan ons concentreren op een plekje in ons werk waar we een geborgen gevoel van krijgen. Ik focus me op een punt in het midden van mijn werk. Ik zie er een beetje een hartje in, dat is best geborgen. We klimmen erin, glijden er weer uit en vertrekken naar een plekje in ons werk wat ons juist geen geborgen gevoel geeft. Dit gaat voor mijn gevoel wel een beetje ver, hoor! 

Dan mogen we verder werken aan onze houtskooltekening. "Misschien zijn er dingen die je wilt benadrukken of juist wilt weghalen", zegt Joke. Hiervoor mogen we ook kleur gebruiken, dus accentueer ik mijn geborgen hartje met een rood lijntje. Daarna durf ik eigenlijk niet zoveel meer te doen. Ik kan best wel wat dingen verzinnen maar misschien wordt het wel lelijker als ik dat doe. Ik sta dus een beetje te twijfelen, kan er niet echt iets van maken. Gelukkig word ik gered door Joke want we mogen ook gaan beginnen aan een nieuw werk als we willen. En dit keer met verf.

Even later sta ik weer voor mijn ezel met een groot wit vel voor mijn neus. Met het thema "vakantie" in mijn hoofd zou ik graag een waterval schilderen maar hoe begin ik daaraan? En wat als het uiteindelijk helemaal in niets op een waterval lijkt? Ik sta dus een beetje te treuzelen voor dat doek. "Als je nou gewoon weer je ogen dicht doet", zegt Joke, "dan doe ik de muziek weer aan". Dat vind ik een goed idee! Als ik niet zie wat ik doe, kan ik ook niet oordelen. Ik doop mijn vingers in de verf (ja, we schilderen hier met onze handen!), haal eens diep adem en laat los. 

Eigenlijk best leuk dit! Ik heb er veel plezier in om met mijn vingers in de verf iets te laten ontstaan op het papier! Het resultaat heb ik losgelaten. Het is gewoon leuk om te doen. Maakt niet uit wat het wordt. Ik heb er plezier in en het werkt erg ontspannend. Als we later elkaars werk bekijken zegt een van de medecursisten tegen mij: "achter de grootste angst schuilt vaak de meeste creativiteit." Een groter compliment had ik niet kunnen krijgen! 

 

Eigenlijk gaat dit blog al lang niet meer over enge dingen doen. Eigenlijk gaat het over nieuwe dingen doen. Nou kan het best eng zijn om iets te doen wat je nog nooit gedaan hebt dus in die zin klopt het nog wel. Maar in plaats van het overwinnen van angsten is dit meer een soort zoektocht geworden naar mezelf. Door uitdagingen aan te gaan en dingen voor het eerst te doen, leer ik mezelf beter kennen. Wat wil ik nou echt? Wat vind ik echt leuk om te doen? Wat wil ik met de rest van mijn leven?

Dit kom ik tegen op Facebook:

Elk kind heeft het vast wel eens gedaan; een verkleedpartij. Voor even was je een verpleegster, politieman of een boef. Dit verkleedspel lijkt verdacht veel op het alvast trainen voor later als we ons beroep uitoefenen. Het verkleden stopt niet bij het volwassen worden. (....) In elk beroep spelen mensen een andere rol en passen we ons aan volgens de geldende regels binnen het bedrijf of sector. Zo rond je veertigste (maar bij velen later of zelfs nooit) kom je eindelijk toe aan de hoofdrol in je leven: namelijk jezelf spelen. Je masker gaat af en je authenticiteit krijgt de kans zich te ontplooien. Daardoor word je een mooier en wijzer mens. IK wordt letterlijk omgedraaid in KI. Soms komen bij mensen in hun hoofdrol ongekende talenten naar voren, die ze nog mooier maken. De Ki-kracht helpt ons bij het ontwikkelen van ons diepste zelf want Ki zit in de onderbuik en is verbonden met onze ziel. Dat is ook wat ik je van harte gun: je masker afzetten om uiteindelijk te worden wie je echt bent.

Hans Peter Roel www.kicentrum.nl

Hans Peter Roel heeft ook een paar boeken geschreven over Ki. Ik heb ze gelezen en kan het iedereen aanraden. Echt een eye-opener!

Uitdaging 11: bergbeklimmen

Vandaag hebben we zin in een stevige, stoere wandeling. Bij de receptie van de camping vragen we waar we dat kunnen gaan doen. De eigenaar van de camping weet (met een oog op onze zoon) wel een paar leuke wandelingen van zo'n anderhalf uur vlakbij de camping. Nou, zeggen wij, deze kleine meneer is wel wat gewend en hij vind het leuk om te klimmen. "Oh dan is er even verderop ook nog wel een mooie wandeling. Daar is het wat ruiger", zegt de beste man. We moeten dan wel eerst even een stukje met de auto maar dat vinden wij geen probleem. "En als je de top haalt, krijg je van mij een t-shirt", meldt de campingeigenaar. We krijgen een stencil mee en op de top moeten we een knipje zetten bij Grindane, dat is de berg die we gaan beklimmen. Vol goede moed pakken we onze rugzakken, water mee, broodjes mee, we gaan ervoor!

We hebben het gevonden! De start van de wandeling. De omgeving is prachtig. Geen idee nog waar de wandeling naar toe loopt. Het eerste gedeelte is nog vlak dus kunnen we lekker doorstappen.

 

De paden op, de lanen in.....

Even pauze...

....genieten van het uitzicht. We komen al hoger.

Het begint al echt op klimmen te lijken. Zouden we er al bijna zijn? (Let op die hoge punt achteraan in het midden...)                     

 Daar bij die sneeuw, dat is vast de top. Zover kan het toch niet meer zijn? We zijn al een aardig eind onderweg. Daarachter is het vast.

De sneeuw bereikt! Op deze hoogte komen we een paar mensen tegen die op de terugweg zijn. "Is het nog ver", vragen we met hoop in onze stem. "Ja", is helaas het antwoord, "dit is ongeveer halverwege"! Dat is niet erg hoopgevend nieuws. Bovenaan de sneeuw staat een hek, daar moeten we overheen. Dan nog een stuk met rotsen en een flink eind klimmen. Dat klinkt nog best pittig maar we geven niet op, we zijn nu al zo'n eind gekomen. We gaan ervoor!

Het hek met de ladder. Hier moeten we overheen. Daarna volgen we het pad naar rechts langs het hek. Waar zou nou toch die top zijn. Elke keer denken we dat we er bijna zijn maar dat blijkt toch een illusie. Het terrein wordt ruiger. Er zijn steeds meer rotsblokken waar we overheen moeten klimmen. Zouden dit die rotsen zijn waar die mensen het over hadden? Of toch niet? Maar opgeven is geen optie meer. We zijn al zover en we gaan toch voor dat t-shirt!?

Dan staan we ineens voor een enorme berg rotsblokken. Moeten we hier omhoog? Het pad wordt steeds aangegeven met stapels stenen waar een witte V op is geschilderd en die vinden we ook terug op deze berg. Het is dus de bedoeling dat we echt gaan klimmen. Nu begrijpen we waar die mensen het over hadden en ook dat we inderdaad pas op de helft waren bij de sneeuw.

We zijn al ontzettend hoog. Zijn we er al bijna? Het is een behoorlijke klim. Alleen maar rotsen met nauwelijks een pad. Soms liggen er stenen los die wegglippen als je er op gaat staan. Eerlijk gezegd vind ik het best een beetje eng. Als die rotsblokken gaan glijden veroorzaken ze misschien wel een lawine! Streng zeg ik tegen onze zoon dat hij geen stenen mag gooien maar dat zeg ik vooral om mezelf gerust te stellen. Niet dat het erg helpt. Gewoon maar verstand op nul, door klimmen en niet naar beneden kijken!

En dan, eindelijk....Daar is de top! We hebben het gehaald!

 Nu kunnen we even lekker uitrusten. Wat een fantastisch gevoel. We hebben het gehaald en we kunnen trots zijn op onszelf! Het uitzicht is waanzinnig. We kunnen alle kanten op kilometers ver kijken. De top van de berg ligt op 1742m hoogte. Voor iemand uit het platte Nederland is dat best hoog! Zeker te voet!

On top of te world!

het uitzicht

Maar het is niet alleen maar genieten, er moet ook gewerkt worden. Wij waren namelijk op een missie: het t-shirt! Daar moeten we nog iets voor doen.

Er hangt een gele brievenbus. Dat moet ons doel zijn....

En knip! We hebben bewijs. 

Er zit ook een gastenboek in de brievenbus. Daar moeten natuurlijk ook onze namen nog even in!

En dan is het tijd voor de terugweg.

Oeps, dit is nog enger dan omhoog. Over die loszittende rotsblokken en stenen zonder enige houvast. We concentreren ons steeds op de eerstvolgende witte V, niet te ver vooruit kijken en goed naar mijn voeten kijken. Af en toe glij ik een stukje naar beneden, dan hebben mijn voeten geen grip. Twee keer verlies ik bijna mijn evenwicht maar gelukkig komen we vrij snel zonder kleerscheuren beneden.

Deze stoere jongen zet gewoon door zonder klagen. Naar beneden vindt hij ook best eng maar we houden hem goed vast. De een houdt hem bij de hand en de ander houdt het riempje vast dat goed gezekerd aan zijn rugzakje vast zit. Wat hebben we al een plezier gehad van die rugzak. Bij 'avontuurlijke' tochten hebben we toch een extra gevoel van zekerheid. Dat vindt hij zelf ook fijn!

Naar beneden gaat gelukkig een stuk sneller. Alhoewel het nog een flinke wandeling is. Op de heenweg hebben we er 3,5 uur over gedaan. De terugweg lopen we in 2,5 uur. Als we weer voorbij de sneeuw zijn, komen we een groepje mensen tegen die onderweg zijn naar boven. Een man van deze groep is al behoorlijk aan het zweten, puffen en hijgen. We waarschuwen ze maar vast. Het is niet makkelijk en ze zijn nog niet eens halverwege. Ze spreken niet veel Engels dus ik weet niet wat ze ervan begrijpen. Ze lopen in ieder geval wel door. Ik ben nog altijd benieuwd of ze het ooit gehaald hebben!

 En dan staat daar eindelijk de auto. Dat voelt ook wel een beetje als een overwinning. De top halen voelde als de grootste overwinning maar nu de wandeling dan echt helemaal ten einde is, kunnen we toegeven aan de vermoeidheid. Wat zijn we trots, vooral op onze kleine Grote man!

Dit is 'm dan in zijn geheel. De berg die wij bedwongen hebben. Hadden we van te voren geweten dat dat de top zou zijn, dan hadden we misschien wel eerder opgegeven. Ik ben blij dat we hebben doorgezet. Het gevoel van een doel hebben en dan alles op alles zetten om dat doel te bereiken, voelt heel groots. Momenten van steeds maar weer doorzetten, aansporen, verstand op nul en gaan, niet bij de pakken neer zitten, dat zijn momenten die ik in het dagelijks leven niet veel tegen kom. Dit soort uitdagingen zijn heel goed om dat eens te voelen, te ervaren hoe het voelt als je hard hebt gewerkt en dan je doel bereikt. Daar heb ik veel van opgestoken. Ik vond het een fantastische ervaring. En dat t-shirt wordt met heel veel trots gedragen!

Uitdaging 10: een duik in ijskoud water

Op de 12e dag van onze rondreis door Noorwegen komen we aan in het plaatsje Vang. De omgeving is schitterend; bergen met besneeuwde toppen, groene dalen en een schitterend meer. Jaap is bijna geobsedeerd door het water. Het is mooi weer dus hij wil niets liever dan zwemmen.

Ik ben niet zo'n zwemmer. Eigenlijk hou ik helemaal niet zo van water. Mij zie je niet zo snel zwemmen. Als we op vakantie zijn naar een warm oord en we liggen in een luxe resort aan het zwembad, nou vooruit, dan ga ik weleens het water in om even af te koelen.

Toen ik op vijfjarige leeftijd begon met zwemles vond ik er al niks aan. Mijn A-diploma dat ging nog wel maar mijn B-diploma daar heb ik eindeloos over gedaan. Wat kan ik me nog goed herinneren dat de andere kinderen mochten proef afzwemmen en dat ik in mijn eentje baantjes moest zwemmen omdat ik niet mee mocht doen. Duiken kon ik ook al niet. Ik sprong gewoon in het zwembad en dan bleef ik onder water voor de 6 meter onder water zwemmen. Pas met schoolzwemmen heb ik uiteindelijk mijn B-diploma gehaald. Dat vond ik wel voldoende en zwemmen is dus nooit een hobby van me geworden. Ik vind het te nat en te koud.

Het water in Noorwegen dat is pas koud! Dat water komt rechtstreeks uit de bergen en bestaat gewoon uit gesmolten sneeuw! Hoewel er ontzettend veel water is in Noorwegen zie je dan ook bijna nergens mensen zwemmen. Het meer in Vang ziet er wel heel erg aanlokkelijk uit. Het water is bijna rimpelloos en heel erg helder. Natuurlijk probeer ik het wel. Met dit mooie weer is een beetje pootjebaden best wel fijn. Het is alleen niet te doen. Ik kan niet langer dan 10 seconden in dat water blijven staan zo koud is het. Dit doet gewoon pijn aan mijn voeten! Jaap maakt het niks uit. Hij wil zo graag dat water in. Hij kan ook veel beter tegen kou dan ik maar zelfs hij houdt het niet heel lang vol. Echt een stuk zwemmen zit er ook voor hem niet in. Het is een snelle duik, eventjes ronddobberen en dan komt hij er weer uit. Ik heb geen idee wat de temperatuur van het water precies is maar veel kan het niet zijn. Toch neem ik me voor om het de volgende ochtend ook te gaan proberen!

De volgende ochtend sta ik in mijn bikini aan de rand van het meer. Ik wil dit niet! Het is zo koud! Dus sta ik daar maar aan de rand van het meer. Te twijfelen. "Oké", zeg ik tegen mezelf, "ben je nou bezig met uitdagingen of niet? Gewoon niet nadenken maar doen. Als ik nou heel hard er in ren, kopje onder ga en dan snel er weer uit, dan voel ik het misschien niet zo". Dus daar ga ik dan.....

Er in rennen dat valt nog mee, kopje onder dat ging ook nog goed maar toen ik weer boven kwam, wilde ik er heel snel weer uit! Zo koud! Ik probeer er zo snel mogelijk weer uit te rennen. Dat gaat lang niet zo snel als ik zou willen en ik verlies ook nog mijn slipper. Ik moet dus nog blijven staan om mijn slipper te zoeken. Gelukkig komt die snel boven drijven! Als ik eenmaal aan de kant sta warm ik best wel snel weer op. Het is zo snel gegaan dat ik eigenlijk niet eens meer weet dat ik het gedaan heb. Dus doe ik het nog een keer! Het verloopt de tweede keer precies hetzelfde als de eerste keer, inclusief het verliezen van mijn slipper.

Ik voel me goed. Het koude water heeft me flink wakker gemaakt. Ik voel me energiek en sterk. Toch goed om jezelf uit te dagen. Had ik niet het lef gehad deze morgen dan had ik me later waarschijnlijk niet zo goed gevoeld over mezelf. Dan had ik mezelf laf gevonden en een watje. Nu kan ik trots zijn op mezelf. Maar ik hou nog steeds niet van water!

snel eruit!

Mijn slipper!

Zo koud!

Uitdaging 9: vakantie Noorwegen

Het plan voor deze zomer is om te gaan rondreizen in Noorwegen. Daar willen we al een tijdje heen maar het is er nog niet eerder van gekomen. We gaan met z'n drietjes, met alleen onze jongste zoon. De andere kinderen gaan lekker op vakantie met de exen.
"Wat is er nou eng aan op vakantie gaan?", hoor ik je denken. Het enge is dit: we hebben niets gepland behalve de vertrekdatum en de boot van Kiel naar Oslo. Dit is een enorme les in loslaten voor iemand die zo graag plannen maakt als ik!

Natuurlijk is het onmogelijk voor mij om helemaal niets te doen dus lees ik in de dagen voor vertrek twee boeken over Noorwegen van begin tot einde helemaal door. Ik moet natuurlijk wel weten waar we heen gaan en wat ik daar kan verwachten! Maar het blijft behoorlijk abstract want ik kan er wel over lezen maar ik kan me er niet echt iets bij voorstellen. De dag voor vertrek word ik er nog wel iets nerveuzer over en blijf ik maar zoeken op internet en print ik op het laatste moment nog een paar voorbeeld routes uit. "Stop nou", zegt Jaap, "we zien het allemaal wel". Hij is hier dus duidelijk makkelijker in dan ik.

Dag 1
Om 5 uur 's morgens vertrekken we met een volgeladen auto naar Kiel. Dat gaat allemaal heel voorspoedig en voor 12 uur arriveren we bij de boot. Wat een grote boot, een heus cruiseschip! Leuk, kunnen we ook eens ervaren hoe dat is. Aan boord is van alles te doen, er is een bioscoop, een zwembad, kinderanimatie, restaurants, een gamehal, een winkelpromenade. Voor onze zoon is het allemaal fantastisch. We vermaken ons best en het is prachtig weer dus we zitten ook veel buiten op het zonnedek. Om 21 uur zoeken we onze hut op. We zijn gesloopt! Morgenochtend om 10 uur zullen we aankomen in Oslo.

Dag 2
Na een heerlijk ontbijtbuffet word ik toch een beetje zenuwachtig. We zijn bijna in Oslo en wat dan? Waar gaan we heen? Waar gaan we vanavond slapen? Welke kant gaan we op als we de boot afrijden? Ik heb er buikpijn van! Jaap merkt dit wel en om mij gerust te stellen stelt hij voor dat we een keuze maken in welke richting we gaan rijden. We besluiten om linksaf te gaan bij Oslo, richting de fjorden. Dit is niet helemaal genoeg voor een controlfreak als ik. Dus kiezen we ook een camping uit het ANWB boekje die op de route ligt. We bellen nog even van te voren om zeker te weten dat er plek is. Je zal er maar aan het einde van de dag aankomen en er blijkt geen plek te zijn! Allemaal zorgen voor niets, natuurlijk is er plek en bovendien spreken ze nog Nederlands ook! De route naar de camping is prachtig. Er volgen veel ooh's en aah's en fotostopmomenten. Toch blijf ik een beetje gespannen tot we gesetteld zijn op de camping, dan kan ik eindelijk een beetje ontspannen.

Dag 3
Vandaag de omgeving verkend. We zijn in Dalen, een plaatsje in het Vestlandet. We kijken over het randje van een ravijn, we bezoeken een oude kopermijn, we bezichtigen een stavkirkje en 's avonds spotten we elanden! Het is allemaal even mooi! Ik zit nog steeds de hele tijd met mijn neus in de boekjes zodat ik precies weet wat we allemaal zien en waar we zijn. De (Nederlandse) eigenaar van de camping raadt ons aan om juist niet de toeristische trekpleisters te volgen maar Noorwegen te ontdekken door gewoon weggetjes in te slaan en onze eigen mooie plekjes te vinden. Klinkt heel leuk maar of ik al zover ben? Ik ken de boekjes met toeristische trekpleisters inmiddels al bijna uit mijn hoofd! We besluiten om de volgende dag verder te reizen naar Lofthus, ook hier is een camping uit het ANWB boekje en we bellen weer eerst om te vragen of er plek is.

Dag 4
Als alles weer is ingepakt en in de auto zit, vertrekken we richting Lofthus. We zijn eigenlijk nog maar net onderweg als ik een bord zie waar Bakeri op staat. Er stoppen veel mensen. "Stoppen", roep ik tegen Jaap. Hier wil ik even kijken en misschien kunnen we wat broodjes kopen voor onderweg. Het is een prachtige plek in het bos met allemaal hele oude hutjes. Er is een ouderwetse houtgestookte bakkerij met heerlijke broodjes, er is plek  voor onze zoon om te spelen en wij eten er heerlijke soep. De oude huisjes blijken te huur en het is zo'n heerlijke plek dat ik begin te twijfelen. Zullen we niet gewoon een nachtje blijven? Kunnen we dat doen? Zomaar afwijken van ons plan? Onze zoon trekt me over de streep. Hij vind het een geweldig idee om daar een nachtje te slapen. Dus ja, natuurlijk kunnen wij dit! We zijn nergens toe verplicht, zitten nergens aan vast. Dit is tenslotte het hele idee achter deze vakantie! Niets plannen en gewoon kijken wat er op ons pad komt! We hebben een hele leuke middag en avond in Mjonoy.

Dag 5
Vandaag vertrekken we dan toch naar Lofthus. Deze ervaring heeft me goed gedaan: waarschijnlijk heb ik nu meer vertrouwen dat het wel goed komt. Ook de camping in Lofthus is mooi. We hebben een waanzinnig uitzicht. Wat ons nu duidelijk wordt, is dat het in Noorwegen gebruikelijk is dat mensen op doorreis zijn. Aan het eind van de dag, begin van de avond stroomt de camping vol met gasten en de volgende ochtend vertrekt het grootste deel weer. Ook de Noren zelf vieren op deze manier vakantie met camper of caravan.

Dag 6
Vandaag bezoeken we het natuurcentrum Hardanger en maken we een lange wandeling langs de watervallen in het Husadal. De omgeving is zo ontzettend mooi, we genieten volop. Als we weer voldaan voor onze tent zitten, maken we toch een soort van plan voor de komende dagen. We willen graag naar de Voringvossen waterval en daarna door naar Bergen. We spreken af dat we niet van te voren een slaapplek uitzoeken. Na de goede ervaringen van de afgelopen dagen kan ik die uitdaging wel aan!

Dag 7
We pakken alles weer in en vertrekken naar de Voringfossen waterval. Daar aangekomen vinden we meteen een mooie plek met huisjes. Er is nog een huisje vrij en wij kunnen een nachtje genieten van de luxe van een echt bed, een koelkast en een eigen wc! Zo makkelijk is dat nou!
Helaas hebben we niet alles in de hand. Het weer werkt niet helemaal mee en het wordt steeds mistiger. Als we na een (overigens erg mooie) wandeling bij de waterval komen, zien we niks anders dan mist! We hebben de waterval gehoord maar echt helemaal niets gezien! Tja, soms gebeuren er dingen waar je echt helemaal geen controle over hebt.

Dag 8 en 9
's Morgens vroeg gaan we op weg naar Bergen. Na een week in de natuur is het een welkome afwisseling om een tijdje in de stad door te brengen. We hebben nog geen plannen voor een slaapplek. Onderweg check ik wel even of er campings in de buurt van Bergen zijn maar dat wordt niet echt duidelijk. Loslaten dan maar. Eenmaal in de buurt van Bergen blijkt het niet makkelijk om een camping te vinden. Het is duidelijk dat we een grote stad naderen. Minder natuur, meer industrie. We besluiten om dan maar de stad in te rijden en bij het toeristenbureau te informeren naar slaapplekken. Dat gaat vast sneller dan zelf rondjes rijden. Het is inmiddels al het eind van de middag als we bij het toeristenbureau komen. Nu we toch in de stad blijven, willen we ook meteen wel luxe doen. Liefst dus een slaapplek met eigen badkamer en ontbijtservice! Helaas is er de volgende dag een concert in de stad en als we de prijzen van de (nog) beschikbare hotels horen, krabbelen we toch een beetje terug. Als we bereid zijn om de badkamer en de keuken te delen is er nog een plekje in een pension vlakbij het centrum voor een redelijke prijs. Dat doen we dus maar en ach, dit is dan ook weer een nieuwe ervaring. We komen terecht bij een oudere dame die op de bovenste etage van haar woning drie kamers verhuurd. Er is een klein keukentje, een toilet en een doucheruimte. Het is een mooie kamer en de andere gasten hebben we niet eens gezien. De volgende dag lopen we door de stad en bezichtigen de belangrijkste toeristische trekpleisters; het oude Bryggen, met de kabeltrein naar Mount Floyen, we eten vis op de Fisketorget en natuurlijk nog even souvenirtjes shoppen. Deze dagen plannen we wel de terugreis. We hebben nog een week dan moeten we weer thuis zijn. We denken erover om via Zweden en Denemarken terug te rijden maar er zijn best nog wel wat plaatsen in Noorwegen die we ook nog willen zien. Willen we dat halen binnen een week dan moeten we wel heel erg vaart gaan maken. We besluiten om dan toch weer de boot naar Kiel te nemen. Het pension heeft wifi, dus we kunnen meteen boeken. Nu de terugreis vaststaat krijg ik toch weer een beetje het gevoel dat ik moet plannen. Er is nog zoveel te zien en zo weinig tijd....

Dag 10
Vandaag vertrekken we richting Flam, waar we het treintje willen nemen van Flam naar Myrdal. Deze spoorweg is 20 km lang en heeft een hoogteverschil van 864m! Dat willen wij wel eens meemaken. Het is ongeveer drie uur rijden vanuit Bergen naar Flam maar er is zoveel te zien onderweg dat we er veel langer over doen. Aan het eind van de middag rijden we dus maar een campingterrein op om te kijken of het iets voor ons is. We vinden een mooie plek voor onze tent, met een kampvuurplek, we kijken uit op een magnifieke berg met waterval en de sfeer is superrelaxed. Wij voelen ons hier helemaal thuis! Jaap neemt zelfs nog een duik in de rivier. Mij niet gezien want dat water komt recht uit de bergen en is echt ijskoud.

Dag 11
De Flam spoorbaan is maar een half uurtje rijden van de camping en als we daar aankomen, kunnen we meteen instappen. Hoewel het best grappig is, is de trein vooral een grote toeristenfuik en stelt het verder niet heel veel voor. We willen ook nog naar de magic white caves en de Stalheimsklava maar op het moment dat wij willen vertrekken uit Flam rijden er ineens met loeiende sirenes een paar brandweerwagens en ambulances voorbij. Binnen no-time staat de hele weg vol met auto's die niet meer verder kunnen. Blijkbaar is er een ongeluk gebeurd in de tunnel. Gelukkig zaten we nog niet in de auto en wachten we dus maar tot de rij auto's weer gaat rijden. Als dat anderhalf uur later gebeurt, springen we meteen in de auto. Iets te snel want op het moment dat wij de tunnel inrijden, staat het weer stil. Na nog eens drie kwartier in de tunnel kunnen we eindelijk doorrijden. We proberen nog om naar de magic caves of de Stalheimsklava te gaan maar dat lukt niet meer. We geven op en gaan naar de camping terug. Ik baal er wel van. Het voelt een beetje als een verloren dag. Als we op de camping komen, vertelt de eigenaar van de camping dat er die dag een base-jumper van de berg is gevallen en is overleden. Zijn parachute ging niet open. Hij sprong op een onofficiële plek, zonder begeleiding, maar toch.... Als je zo iets hoort dan zijn mijn irritaties heel erg onbenullig dus die laat ik maar snel varen. We genieten van onze laatste avond op deze camping en bakken een lekker stukje zalm op ons kampvuur.

Dag 12
Het plan is om richting Lillehammer te rijden en maar te zien hoe ver we komen. Lillehammer ligt op 5 uur rijden van waar we nu zijn dus dat is veel voor een dag. We rijden door de langste tunnel van Europa (24,5 km) en stoppen nog bij een mooie staafkerk. Aan het einde van de middag rijden we door een prachtige heuvelachtige omgeving met meren die glinsteren in de zon. Jaap zou dolgraag willen zwemmen dus we gaan op zoek naar een camping of een hutje om de nacht door te brengen. Echter alles wat we vinden zijn particuliere zomerhuisjes van Noren. Zuchtend omdat we dit prachtige dal weer verlaten, zoeken we verder. Het duurt best lang voordat we een bordje camping tegenkomen. We gaan meteen maar even kijken. Het is een beetje standaard camping met een groot grasveld waar campers, caravans en tentjes door elkaar staan. Maar goed, het is maar voor een nachtje. Ze verhuren ook hutjes dus dat lijkt ons het beste idee voor vannacht. De camping ligt wel prachtig aan een meer en Jaap neemt alvast een ijskoude duik. Als we later een rondje over de camping lopen, zien we toch wel een paar mooie plekjes die wat meer afgelegen liggen. Er is ook een plek voor een tent tegen het meer aan en met een kampvuur mogelijkheid! Dan hebben we ons eigen privé strandje! Zullen we dan toch maar de tent opzetten en twee nachtjes blijven? Jaap wordt helemaal blij van die gedachte dus verlaten we het huisje en beginnen met het opzetten van de tent. Ik ben moe, heb eigenlijk geen zin meer in al dat werk maar zie ook wel de voordelen. Vooruit dan maar, even doorzetten. Ik hou een beetje een onbestemd gevoel tot we gaan slapen.

Dag 13
Vandaag voel ik me een stuk beter over onze beslissing en ik heb er weer zin in. Ik neem zelfs een duik in het meer! We maken een mooie wandeling door een natuurgebied en beklimmen een berg. We gaan 's avonds heel voldaan slapen. Hoewel het in eerste instantie niet helemaal voldeed aan onze eisen, heeft het heel goed uitgepakt. Het was toch weer een les in loslaten. Het loslaten van een bepaalde verwachting of eisenpakket. Elke dag weer opnieuw beginnen en open staan voor iets nieuws of iets anders.

Dag 14 en 15
Met nieuwe energie vertrekken we vandaag weer verder richting Lillehammer. Spannend waar we vanavond zullen gaan slapen! We zijn vrij snel bij Lillehammer, de omgeving is eigenlijk veel minder mooi dan waar we vandaan komen. Er zijn geen hoge bergen meer, wel heuvels met veel donkere dennenbossen. Ook rijden we over de enige snelweg van Noorwegen, de E6. We wilden graag een camping zoeken in deze omgeving maar echt veel keus is er niet. Jaap wil wel graag iets aan het water en ik vind dat het in de natuur moet zijn. Het zijn tenslotte onze laatste nachtjes in Noorwegen en die "moeten" wel leuk worden. We rijden dus maar door richting het noorden maar het enige wat we tegenkomen zijn campings die direct naast of zelfs onder (!) de snelweg liggen. Dat ben ik dus echt niet van plan als afsluiter van deze prachtige vakantie! Er stroomt langs de snelweg een brede rivier en aan de overkant van de rivier lijkt de omgeving veel mooier. We besluiten om te proberen naar de overkant te komen en na een paar rondjes rijden, lukt dat uiteindelijk. We rijden minstens een uur door de heuvels maar we komen niks tegen. Uiteindelijk keren we terug naar de snelweg en rijden toch maar weer verder noordwaarts. De snelweg houdt op en we rijden door een paar kleine dorpjes. Na inmiddels 8 uur in de auto te hebben gezeten, komen we in Heidal. We zijn het nu echt helemaal zat en als we een bordje zien met hutjes aarzelen we geen moment. We komen bij een prachtige oude boerderij maar zien verder geen hutjes, ofzo. Jaap gaat het toch maar even vragen want we hebben echt geen zin om nog verder te zoeken. Er woont een oudere dame die heel blij is dat wij er zijn, ze heeft zeker een slaapplaats voor ons! In de tuin staat een prachtig huisje, helemaal voorzien van alle gemakken. Hier willen wij wel twee nachten blijven! Ik voel me behoorlijk opgelucht maar kan het ook bijna niet geloven. Een tijdje loop ik met een angstig gevoel rond. Er zal wel iets gebeuren waardoor we er weer uit moeten denk ik steeds. Of nog erger: de oude dame is een psychopathische seriemoordenaar en komt ons iets aan doen als we slapen. Ik probeer deze gedachten los te laten. Het zijn maar mijn gedachten en helemaal geen waarheid. "Probeer nu te genieten van deze mooie plek waar we zolang naar moesten zoeken!", zeg ik tegen mezelf. Toch duurt het even voor ik in slaap val en de nacht verloopt onrustig (gelukkig wel zonder oude vrouwtjes die veranderen in seriemoordenaars!).

De volgende dag maken we een mooie wandeling door Heidal, we picknicken bij de Sjoa rivier (nummer 1 rafting rivier van Europa) en bezoeken de plaatselijke handverk en husvlit centra. Vanavond nog een keer lekker slapen in een echt bed. Morgen vertrekken we richting Oslo.

Dag 16
Vandaag rijden we hetzelfde stuk weer terug naar Lillehammer. Elke keer als we onderweg een camping zien, roepen we: "Oh, hier hadden we ook wel kunnen stoppen! Hebben we dat niet gezien?" Uiteindelijk word ik er helemaal gek van en wil ik het niet meer zeggen of denken. We hebben eergisteren keuzes gemaakt en we kunnen daar nu toch niets meer aan veranderen. Voorbij Lillehammer is het nog ongeveer twee uur rijden naar Oslo. De hele weg hebben we langs water gereden (het Mjosameer is het grootste meer van Noorwegen) en Jaap is heel erg gericht op het water. Hij moet en zal overnachten in de buurt van water. Uiteindelijk word ik boos en begin te schreeuwen. Ik voel me gespannen en gestrest. Ik ben in mijn hoofd alweer bezig met thuis en wat er daar allemaal op me ligt te wachten. En dat hele "waar slapen we vanavond ding" begint onze gedachten te overheersen. Het is bijna het enige waar we nog over praten. Het word me teveel. Het schreeuwen lucht eigenlijk niet eens op en ik krijg er buikpijn van. Als we een parkeerplaats tegenkomen stoppen we even om tot rust te komen. Dat helpt. We zijn nog op ongeveer een uur rijden van Oslo en we besluiten om snel rond te gaan kijken naar een camping. Voor deze nacht laten we al onze verwachtingen en eisen los. Het maakt niet uit waar we terecht komen als we maar kunnen slapen. Na een kwartiertje rijden zien we een bordje van een camping. Jaap stelt voor om hier te gaan kijken. Het maakt mij allemaal niks meer uit. Jaap mag beslissen, ik wil er niet meer over nadenken. Het is geen fantastische camping. De camping staat vol met vaste caravans met Noren. Een soort Bakkum van Noorwegen, zeg maar. Er is wel een meer waar in gezwommen wordt dus dat geeft toch de doorslag. Er is langs het water een smalle strook voor tentjes. Wij kiezen een plekje helemaal achteraan en hebben zo dan toch wel weer een hele leuke tijd op deze camping. We zwemmen even in het meer en plukken wilde frambozen die vlak naast onze tent groeien. Ook hier is het uiteindelijk helemaal goed gekomen en gaat het voornamelijk om wat je er zelf van maakt.

Dag 17
Om 12 uur moeten we in Oslo zijn voor de boot. We zijn mooi op tijd vertrokken deze ochtend dus dat redden we makkelijk. Het is raar om afscheid te moeten nemen van Noorwegen. We hebben een geweldige tijd gehad. De overtocht met de boot verloopt heel goed. We zwemmen even in het zwembad op de boot, shoppen op de winkelpromenade, gaan gamen in de gamehal, we eten buiten op het dek. Het is niet moeilijk om je te vermaken op zo'n schip maar het is wel een heel ander soort vermaak. Onze zoon is aan het eind van de dag heel erg druk en baldadig. Als we in Noorwegen de hele dag buiten waren geweest, was hij aan het einde van de dag zo mak als een lammetje! Veel buiten zijn is zo belangrijk. Dat hebben we deze vakantie weer gemerkt.

Dag 18 
Na een lange rit van zo'n vijfeneenhalf uur zijn we weer thuis! Het is wel even wennen. De rit is behoorlijk saai. Niks geen mooie natuur, geen hoge bergen, groene dalen, ruige watervallen of glinsterende meren. Alleen maar snelweg en gecultiveerde weilanden.

Ik heb deze vakantie een hele belangrijke les geleerd: ben ik angstig dan komt dit voort uit een gebrek aan vertrouwen. Vertrouwen staat recht tegenover angst. Door erop te vertrouwen dat alles goed komt, kan ik gevoelens van angst en onzekerheid loslaten. Dat vertrouwen moet groeien en het zal niet altijd even makkelijk zijn maar het is een les die ik kan gebruiken elke keer als ik me angstig of onzeker voel. Het heeft ook iets positiefs; in plaats van geen angst wordt het wel vertrouwen.
Ik vond het een geweldige vakantie. Ook het kamperen vond ik erg leuk, ik heb elke keer heerlijk geslapen in de tent. Het is wel hard werken af en toe maar we waren zo fijn buiten steeds en uiteindelijk waren Jaap en ik helemaal op elkaar ingespeeld. Ieder had zijn vaste taken en zo ging het opzetten of afbreken van de tent steeds sneller. Natuurlijk hebben we ook heel erg mazzel gehad met het weer; we hebben bijna de hele vakantie mooi weer gehad. Dat kan in Noorwegen ook anders zijn! Ik zou deze vakantie zo weer een keer overdoen (misschien volgend jaar?).