Uitdaging 6: Demente bejaarden

Deze uitdaging is weer iets heel anders: ik ga voorlezen aan demente bejaarden. Een tijdje geleden heb ik me ingeschreven bij Amsterdam Cares, een vrijwilligersorganisatie. Het leuke is dat je je bij deze organisatie vrijblijvend kunt registreren. In de agenda staan alle activiteiten waar vrijwilligers nodig zijn en als er iets bij zit wat je interessant vind, dan schrijf je je in voor die activiteit. Je zit er niet meteen voor lange tijd aan vast. Heel erg geschikt voor mijn doel.

Ik heb me dus opgegeven om voor te lezen aan demente bejaarden in Vondelstede, een verzorgingshuis in Amsterdam. Voorlezen dat kan ik wel, dacht ik. De uitdaging zit 'm in de bejaarden. Ik heb gewoon niks met oude mensen, heb er geen geduld voor. Weet ook niet wat ik tegen ze moet zeggen. Ik weet niet precies hoe dat komt. Misschien word ik geconfronteerd met mijn eigen angst om oud te worden. Oud worden zonder iets van jezelf achter te laten (behalve dan een aantal kinderen) of zonder het leven 'geleefd' te hebben. De ander is tenslotte een spiegel voor jezelf....
Ik was dan ook best een beetje nerveus. Het was spannend omdat ik naar een onbekende plek ging met onbekende mensen. Nu maakte ik me vooral druk om het contact met de bewoners. Waar moest ik het in hemelsnaam over hebben met die mensen. Ik hoopte maar dat ik flink moest voorlezen en weinig hoefde te kletsen. Dat pakte (helaas) iets anders uit....

Het is prachtig weer die dag. Ik kom aan bij Vondelstede en word daar al opgewacht door Annie, de activiteitenbegeleidster. Zij vertelt mij dat we vanwege het mooie weer met de mensen in de tuin koffie gaan drinken. Voorlezen gaat niet door want de bewoners kunnen zich in de tuin niet concentreren op een verhaal. Dan is er teveel afleiding. Ik moet even slikken, nu moet ik echt gaan socializen! Annie is trouwens een ontzettend leuke meid die er ook de hele tijd bij zal blijven. Dat is wel een geruststelling.
Annie vertelt dat er in Vondelstede verschillende soorten bewoners zijn. Op de eerste en tweede verdieping wonen de mensen die zich nog zelfstandig kunnen redden. Op de derde en vierde verdieping zitten de mensen die dement zijn of Alzheimer hebben. Deze mensen worden op dat moment naar de tuin gebracht, terwijl wij voor de koffie en thee zorgen. "Sommige mensen kletsen de oren van je hoofd, anderen moet je er wat meer bij betrekken", zegt Annie. "Oei", denk ik. Niet mijn sterkste punt...

Uiteindelijk zitten er zo'n twaalf dames in het zonnetje in de tuin. Aan mij de taak om koffie of thee in te schenken. Maar de helft van de dames weet niet eens wat koffie of thee is! Gelukkig is Annie mijn redster in nood; zij weet precies van elke mevrouw of ze koffie of thee drinkt en wat ze erin wil. Als iedereen voorzien is, wordt het gesprek op gang gebracht. Ik zit tussen twee dames in die beide een fijn onsamenhangend gesprek nog wel kunnen voeren. Af en toe bevestig ik maar wat of ik zeg iets over wat ik zie in de tuin. Het is eigenlijk net als met kleine kinderen, daar begrijp je ook vaak maar de helft van. Toch is het met kleine kinderen makkelijker om te doen alsof. Ik wil deze mensen namelijk niet als kleine kinderen behandelen. Annie zet een paar keer een leuk Amsterdams volksliedje in maar 'Kortjakje' krijgt de meeste bijval.  Er schuift ook een dame aan van de tweede verdieping. Zij is nog helemaal zelfstandig en gaat ook gewoon zelf wandelen in het Vondelpark. Dat wordt in geuren en kleuren verteld: "Als ik een leuke kerel zie, dan pak ik 'm zo bij z'n nek met mijn wandelstok", grapt deze mevrouw. Ook vertelt ze dat ze altijd naar de toneelschool had gewild maar dat ze niet mocht van haar ouders. "Daarvoor moest ik naar Amsterdam", zegt ze. "Maar als je naar Amsterdam ging, dan kwam je als hoer terug dachten ze toen. Wat ouderwets hè". Deze mevrouw brengt de rest van de ochtend nog behoorlijk wat leven in de brouwerij. De dame die naast mij zit denkt nog even dat ik misschien haar dochter ben dus leg ik nogmaals uit dat ik een vrijwilligster ben die voor het eerst in Vondelstede is. "Over 5 minuten is ze het weer vergeten", zegt Annie. Als het tijd is voor de lunch worden alle dames weer opgehaald en ruimen Annie en ik alles nog even op.

Ik heb echt wel een leuke ochtend gehad. De medewerksters en vooral de toneelmevrouw waren erg inspirerend. Ik merk dat ik er ook een blij gevoel van krijg als ik iets voor een ander kan betekenen. Dat is fijn maar een paar dagen later als de eerste euforie (op de een of andere manier geeft iets nieuws doen ook een soort van kick) wat is gezakt, bedenk ik me weer wat Simona van de stemhealing heeft gezegd. "Het is tijd om iets van jezelf neer te gaan zetten" en "er zijn kanten van jou die nog mistig zijn". Het werk met de bejaarde dames gaf dan wel een soort voldoening maar ik sprak daarbij wel kanten van mezelf aan die ik nu wel zo'n beetje ken. Zorgzaam, zachtaardig en lief. Tijd om eens op zoek te gaan naar andere kanten van mijzelf en om uitdagingen te vinden die aansluiten bij deze andere kant.

Uitdaging 5: stemhealing

Ik blijf nog even in 'hogere' sferen: ik heb een afspraak voor een stemhealing. Op de site lees ik dat een stemhealing een unieke vorm is van inzicht krijgen in jezelf. Een stemhealing helpt om problemen / blokkades in het licht te zetten en te zien wat er nodig is om je verder te helpen in je leven. 

Door het maken van specifieke klanken tijdens de stemhealing kun je heel dicht bij jezelf blijven en in contact blijven met je lichaam en met wat er verandert in je energieveld. Daardoor word je je ook bewuster van wat je voelt en wat er gaande is in jezelf. Door de klanken word je energie geactiveerd, elke klank staat in verbinding met een van de chakra's.  Het maken van klank is een belangrijk middel tot het actief bijdragen aan je eigen genezing.

Maandagmiddag om 12.30u bel ik aan bij een klein appartementje in Amsterdam-west. Simona doet de deur open en ik klim omhoog naar de derde verdieping. Eerst even uithijgen! Simona is een vriendelijke vrouw van mijn leeftijd en het is meteen gezellig. Ik krijg een kopje thee en Simona vraagt waarom ik bij haar ben. Ik leg uit dat ik op een moment in mijn leven ben dat ik de dingen anders wil gaan doen. Oude patronen en gedachten loslaten en onderzoeken wat ik wil in mijn leven. Ook vertel ik dat mijn stem altijd heel erg zacht is en dat ik vaak moeite heb om geluid te maken. Mijn adem zit erg hoog en ik raak buiten adem als ik lang achter elkaar praat. 

Simona is lekker praktisch. Ze leert me meteen een ademhalingsoefening die ook gebruikt wordt bij zangles. Hiermee kan ik mezelf aanleren om via mijn buik adem te halen en zal ik minder snel buiten adem raken en ook minder samengeknepen klinken. Ik kan daar meteen mee oefenen als we beginnen met de healing. 

We beginnen met de 'hummmm'  klank. Ik hum en Simona "leest" mijn energie. Na een tijdje hummen mag ik stoppen en vertelt Simona wat ze voelt. "Je bent speels en ik voel zachtheid", zegt ze. "Dit zijn jouw sterke kanten. Waarschijnlijk was het werken met kinderen een spiegel voor je". 

Daarna mag ik een 'oooooo' klank laten horen. Na een paar keer moet ik even stoppen, ik krijg pijnlijke steken in mijn middenrif. Simona legt uit dat dit kan komen omdat ze mijn derde chakra opent. "Als je visualiseert dat je inademt via je chakra gaat het vast beter". En dat klopt, als ik weer verder ga heb ik er geen last meer van. Het derde chakra staat voor mijn eigen wil, ik moet als affirmatie vaker tegen mezelf zeggen "ik wil ....."  en "ik kan......" vertelt Simona. "je hebt veel kanten maar die andere kanten zijn een beetje mistig". 

Dan gaan we verder met de "aaaaa". Simona leest mijn energie en na een aantal aaaaa's zegt ze dat ik het kind in mijzelf mag laten opgroeien (waar heb ik dit eerder gehoord?). Ik mag dat doen met kleine stapjes, onderzoeken wat ik wel en niet leuk vind. Dat is voor mij eigenlijk best een eye opener. Het hoeft dus niet allemaal in een keer perfect! Ik mag gewoon oefenen! 

Bij de "eeeeee" klank vertelt Simona mij dat ik meer mag aarden en minder in mijn hoofd mag zitten. Ze geeft me een oefening die ik 's morgens bij het opstaan kan doen om te aarden. 

Met de "iiiiiiii" sluiten we af. Ik vond het een erg leuke ervaring. Eng? Nee, dat niet. Maar de adviezen die ik heb gekregen van Simona zijn praktisch en helemaal niet zweverig en ik ga met nieuwe energie en inspiratie naar huis.  

Uitdaging 4. Healing massage

Pijn in mijn nek en schouder, een blessure in mijn heup, stijve knieën, ik voel me af en toe een bejaarde in plaats van bijna 40! Mijn lichaam heeft er duidelijk even genoeg van. Lang heb ik geprobeerd het te negeren, gewoon een kwestie van mind over body. Even rustig aan doen, dan gaat het vanzelf wel weer over. Helaas werkt dat niet zo en kan ik uiteindelijk niet meer ontkennen dat mijn lichaam om aandacht schreeuwt. Toch geloof ik ook in de relatie tussen lichaam en geest. Ik denk dat als je mentaal ergens tegen aan loopt, je dat ook ergens in je lichaam gaat voelen. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat je lichaam zelfs eerder weet dan je geest dat er ergens in je leven iets niet goed loopt. Kwaaltjes zijn dan een teken dat je iets in je gedrag moet veranderen.

Daarom maak ik een afspraak met Tanya Rosenthal van Radiant Life Care in Amsterdam. Tanya is energetisch-manueel natuurgeneeskundig therapeut en lichaamsgericht coach. Ze maakt gebruik van integrale lichaamsgerichte therapievormen, die direct verschillende bewustzijnsniveaus aanspreken.

"Alles wat er in je leven gebeurt wordt opgeslagen in je lichaam. Je lichaam vertelt het verhaal", legt Tanya uit. ik vertel wat mijn klachten zijn en waar ik op dit moment in mijn leven mee bezig ben. Tanya zegt dat ik een duik heb genomen, dat ik nu onder water ben maar dat ik nog niet de bodem heb bereikt. "Er zit weerstand, maar dat geeft niet, die mag er zijn. Soms ga je een stap achteruit en dan weer twee vooruit".

Dan begint de behandeling: ik mag op mijn buik op de massagetafel gaan liggen. Vervolgens voel ik ellebogen in mijn rug, er wordt in mijn vel geknepen, aan mijn vingers getrokken en ik krijg een duim gemeen in mijn handpalm gedrukt. Auw, dit doet pijn!

"Wat voel je?", vraagt Tanya. Ik voel alleen maar heel veel verkramping en weerstand. "Mag dat", vraagt Tanya dan. NEE! Schreeuwt elke vezel van mijn lijf. Maar Tanya gaat onverbiddelijk door. Het gaat om het erkennen van het gevoel. Het is wat het is. Ik moet vertrouwen op mijn lichaam, me overgeven. Dat probeer ik en het helpt. Daarna voelt het beter en kan ik er beter mee omgaan. Dan moet ik van Tanya mijn lichaam bedanken omdat het er voor mij is en haar werk doet. In gedachten bedank ik mijn lichaam maar het voelt wel een beetje raar.

Tanya vertelt dat het onderbewuste uit drie lagen bestaat: het kind, de volwassene en de oudere. Ik heb een kind spirit, het kind is heel sterk aanwezig. Daar ligt mijn kracht. Maar mijn volwassene zegt steeds "nee" tegen het kind, zonder reden. Ook de oudere in mijn onderbewuste is stijf. "Iemand met dunne lippen", zegt Tanya. Ik vind het maar gemeen. Zulke onderbewuste types wil ik helemaal niet zijn! Maar ik kan me er ook wel in vinden. Ik ben het toch zelf die er voor zorgt dat ik me beperkt voel en het zijn ook mijn eigen gedachtes die zeggen dat ik niet goed genoeg ben. Tanya geeft er met haar verhaal alleen een vorm aan.

Daarna krijg ik een Body Drum Release behandeling. Tanya 'trommelt' op mijn schouders, mijn rug en mijn benen terwijl ik klanken uitstoot. Body drum release is een krachtige methode om jezelf te bevrijden van negatieve gedachten en remmingen. Onderdrukte emoties worden vrijgegeven en stress wordt losgelaten. Het is een heftige ervaring. Soms merk ik dat mijn ademhaling stokt en dat ik maar heel korte klanken kan geven. Op andere momenten zijn de klanken juist heel lang.

Dan mag ik me omdraaien en krijg ik nog een heerlijke massage van mijn hoofd. Ik kom helemaal tot rust en eindelijk kan ik echt ontspannen.

Tanya geeft mij nog mee dat het belangrijk is dat ik erop vertrouw dat het allemaal goed komt. "Als jij het licht vindt, geef je dat ook weer door aan je kinderen en daarna. Dat werkt wel drie/vier generaties door".

Ik heb geleerd dat ik beter naar signalen van mijn lichaam moet luisteren, dan kan ik beter voor
mezelf zorgen en blijf ik gezonder. Je kunt je lichaam gebruiken als bron van wijsheid. Luister naar je lichaam, dan leer je jezelf het beste kennen.

Uitdaging 3: daklozenfeest

De laatste dagen heb ik veel nagedacht over vrijheid. Wat is vrijheid eigenlijk? Ben je vrij als je “alles” hebt: een man, kinderen, een huis, een auto, een carrière…?  Of ben je vrij als je geen verantwoordelijkheden of verplichtingen hebt en kan doen en laten wat je wilt?

Ik was best een beetje van mezelf geschrokken tijdens de drumles; zo had ik het niet bedacht! Ik had het helemaal gefilmd en toen ik het terugzag, viel mij op hoe gespannen ik bezig was. Zo verkrampt, niet vrij.

Ik heb het gevoel dat ik iets moet loslaten om me vrijer te voelen. Maar hoe doe ik dat dan en wat moet ik dan precies loslaten? De onderliggende bedoeling van mijn uitdagingen is natuurlijk ook dat er hopelijk een keer een moment komt dat ineens het kwartje valt. Een ‘dit is het’moment en dan ben ik “verlicht”? Helaas weet ik ook wel dat dat waarschijnlijk niet zo gaat werken. Of ik nu op mijn kop ga staan of afreis naar de andere kant van de wereld, uiteindelijk moet ik het toch met mezelf zien te vinden.

Laatst las ik een interessant artikel over non-dualiteit van Paul Smit. Hij stelt dat we als baby nog één zijn met onze omgeving maar dat we op een gegeven moment in onze kindertijd onszelf als persoon gaan herkennen in de spiegel. Dan ontstaat de identiteit, het IK-idee. Naarmate we ouder worden besluiten we dat het IK dan ook goed genoeg moet zijn. En dus begint de verkramping om een ideaal zelfbeeld te creëren of in stand te houden en te controleren. Om het vreselijke gevoel wat dit oplevert te verlichten gaan we spullen kopen, eten we teveel of nog erger we gebruiken drugs of alcohol om de pijn te verzachten. Dat werkt helaas maar tijdelijk dus richten we ons op onze carrière, we worden spiritueel of belanden bij de therapeut. Non-dualiteit gaat over het loslaten van het IK-idee. Als we inzien dat onze identiteit niet meer is dan een bedacht verhaaltje en dat we eigenlijk allemaal onderdeel zijn van dezelfde energie. Dat alles vanzelf gaat en gewoon gebeurt als je het laat gebeuren dan kunnen we een diep gevoel van bevrijding ervaren…

Nou, dat klinkt allemaal heel errug leuk maar ik heb die staat van bewustzijn duidelijk nog niet bereikt (terugdenkend aan mijn drumles)! Ik voel me nog steeds gevangen ook al is het dan in een gouden kooitje. Maar is het niet juist het ‘goud’ dat ervoor zorgt dat de verkramping alleen maar erger wordt? Het grote huis, de auto voor de deur, mooie kleren, vakanties,  luxe spullen? Zouden mensen met maar heel weinig bezittingen zich niet eigenlijk veel vrijer voelen? Het willen voldoen aan een bepaalde norm veroorzaakt misschien wel juist veel onrust in mijn hoofd waardoor ik geen gevoel van vrijheid ervaar.

 

Het daklozenfeest in Amsterdam op woensdag 5 juni was een goede gelegenheid om deze vragen en antwoorden eens te toetsen. De sfeer op het feest was leuk, het was gezellig. De meeste mensen een beetje ‘apart’ (maar volgens welke norm?), er waren pannenkoeken  en live muziek. Oké, wel een beetje vals maar dat mocht de pret niet drukken. Er was met weinig middelen een leuke dag georganiseerd, het was niet perfect maar dat werd ook niet gepretendeerd. Mensen waren gewoon maar mensen ongeacht waar je vandaan kwam en niet meer of minder dan dat. Iedereen was blij dat ze voor even een plek hadden waar ze allemaal bij elkaar konden zijn en waar iedereen zichzelf mocht zijn. Ik voelde me vrijer op het daklozenfeest dan tijdens de drumles, gewoon omdat er geen verwachtingen waren. Omdat er niks verkrampt in stand moest worden gehouden. Omdat het gewoon was zoals het was. Echte vrijheid zit tussen je oren en wat ik dan moet loslaten is mijn ‘IK-idee’, de bedachte identiteit die volgens een bepaalde norm goed genoeg moet zijn.

 

Meer weten over non-dualiteit: www.allesoverniets.nl

 

Uitdaging 2: Drumles

Waarom drumles? Ik woon al zeven jaar samen met een drummer, we hebben een drumschool aan huis (volgens facebook ben ik zelfs getrouwd met een drumschool!) en ik heb nog nooit gedrumd. Waarom heb ik dan nooit gedrumd als het letterlijk voor de hand ligt en zo makkelijk toegankelijk is? Ten eerste omdat ik het niet kan, althans dat vind ik zelf. Mijn motoriek is niet zodanig ontwikkeld dat ik verschillende bewegingen kan maken met al mijn ledematen tegelijk. Ten tweede houd ik niet van lawaai en dan vooral niet van zelf lawaai maken. Mij hoor je niet. Als kind was ik al de stilste in de klas. Moet ik iets zeggen in een grote groep of lawaaierige omgeving dan kom ik er niet bovenuit. Bij een concert of een sportwedstrijd zal je mij niet horen joelen.

Een goed idee dus om te proberen eens flink veel lawaai te maken op de trommels. Behoorlijk onwennig zit ik achter dat drumstel. Eerst maar eens de verschillende trommels en bekkens proberen. Natuurlijk sla ik lang niet hard genoeg. Harder slaan dus maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb echt moeite om hard te slaan en de tranen staan in mijn ogen. Het is niet dat ik bang ben om de trommels pijn te doen maar elke dreun komt keihard binnen en maakt me aan het schrikken. Ik weet dat ik dat moet loslaten en toch zit ik steeds meer gespannen achter het drumstel.

Ritmisch kan ik het redelijk volgen behalve als mijn armen en benen tegelijk verschillende dingen moeten gaan doen. Daar moet ik dan wel weer om lachen. Dat is tenslotte niet mijn sterkste punt. We laten die voetpedalen dus maar even voor wat het is en concentreren ons op het slaan. Ik ga meespelen met een nummer. Dat gaat beter. Door de muziek hoor ik mezelf niet meer zo hard en vind ik het minder eng. Ik begin het zelfs wel leuk te vinden.

Dan gaat de muziek weer uit. Doe zelf eens wat, krijg ik te horen. Tja, zelf doen? Wat dan? Ik klap weer helemaal dicht. Doe het alsjeblieft voor, dan doe ik het wel na, denk ik. Maar de tranen staan weer in mijn ogen. Gelukkig mag ik daarna weer met een nummer meespelen, dat bevalt mij toch beter.  

Als ik er achteraf op terugkijk weet ik niet goed wat mij nou zo tegenhield: het lawaai maken of was het mijn ego die niet wilde falen? Wat ik wel weet is dat ik heel erg in mijn hoofd zat. Ik was heel erg aan het nadenken bij alles wat ik deed. En drummen moet je toch voelen. Ik kan niet zeggen dat ik er echt van heb genoten. Ik wil toch meer loslaten, meer uit mijn hoofd en in mijn gevoel en meer genieten van het proces, van de ervaring. Het gaat tenslotte niet om de bestemming maar om de reis er naar toe. Ik ga het zeker nog eens doen. Door te oefenen lukt het misschien om het denken los te laten en kan ik me daardoor vrijer voelen en me ook eens uit alle macht uitleven op dat drumstel. Zo voelde het nu nog niet, misschien de volgende keer wel en kan ik er meer plezier aan beleven!

 

Dankjewel Jaap, je bent een fantastische leraar!