Uitdaging 2: Drumles

Waarom drumles? Ik woon al zeven jaar samen met een drummer, we hebben een drumschool aan huis (volgens facebook ben ik zelfs getrouwd met een drumschool!) en ik heb nog nooit gedrumd. Waarom heb ik dan nooit gedrumd als het letterlijk voor de hand ligt en zo makkelijk toegankelijk is? Ten eerste omdat ik het niet kan, althans dat vind ik zelf. Mijn motoriek is niet zodanig ontwikkeld dat ik verschillende bewegingen kan maken met al mijn ledematen tegelijk. Ten tweede houd ik niet van lawaai en dan vooral niet van zelf lawaai maken. Mij hoor je niet. Als kind was ik al de stilste in de klas. Moet ik iets zeggen in een grote groep of lawaaierige omgeving dan kom ik er niet bovenuit. Bij een concert of een sportwedstrijd zal je mij niet horen joelen.

Een goed idee dus om te proberen eens flink veel lawaai te maken op de trommels. Behoorlijk onwennig zit ik achter dat drumstel. Eerst maar eens de verschillende trommels en bekkens proberen. Natuurlijk sla ik lang niet hard genoeg. Harder slaan dus maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb echt moeite om hard te slaan en de tranen staan in mijn ogen. Het is niet dat ik bang ben om de trommels pijn te doen maar elke dreun komt keihard binnen en maakt me aan het schrikken. Ik weet dat ik dat moet loslaten en toch zit ik steeds meer gespannen achter het drumstel.

Ritmisch kan ik het redelijk volgen behalve als mijn armen en benen tegelijk verschillende dingen moeten gaan doen. Daar moet ik dan wel weer om lachen. Dat is tenslotte niet mijn sterkste punt. We laten die voetpedalen dus maar even voor wat het is en concentreren ons op het slaan. Ik ga meespelen met een nummer. Dat gaat beter. Door de muziek hoor ik mezelf niet meer zo hard en vind ik het minder eng. Ik begin het zelfs wel leuk te vinden.

Dan gaat de muziek weer uit. Doe zelf eens wat, krijg ik te horen. Tja, zelf doen? Wat dan? Ik klap weer helemaal dicht. Doe het alsjeblieft voor, dan doe ik het wel na, denk ik. Maar de tranen staan weer in mijn ogen. Gelukkig mag ik daarna weer met een nummer meespelen, dat bevalt mij toch beter.  

Als ik er achteraf op terugkijk weet ik niet goed wat mij nou zo tegenhield: het lawaai maken of was het mijn ego die niet wilde falen? Wat ik wel weet is dat ik heel erg in mijn hoofd zat. Ik was heel erg aan het nadenken bij alles wat ik deed. En drummen moet je toch voelen. Ik kan niet zeggen dat ik er echt van heb genoten. Ik wil toch meer loslaten, meer uit mijn hoofd en in mijn gevoel en meer genieten van het proces, van de ervaring. Het gaat tenslotte niet om de bestemming maar om de reis er naar toe. Ik ga het zeker nog eens doen. Door te oefenen lukt het misschien om het denken los te laten en kan ik me daardoor vrijer voelen en me ook eens uit alle macht uitleven op dat drumstel. Zo voelde het nu nog niet, misschien de volgende keer wel en kan ik er meer plezier aan beleven!

 

Dankjewel Jaap, je bent een fantastische leraar!