Ik was best een beetje van mezelf geschrokken tijdens de
drumles; zo had ik het niet bedacht! Ik had het helemaal gefilmd en toen ik het
terugzag, viel mij op hoe gespannen ik bezig was. Zo verkrampt, niet vrij.
Ik heb het gevoel dat ik iets moet loslaten om me vrijer te
voelen. Maar hoe doe ik dat dan en wat moet ik dan precies loslaten? De
onderliggende bedoeling van mijn uitdagingen is natuurlijk ook dat er hopelijk
een keer een moment komt dat ineens het kwartje valt. Een ‘dit is het’moment en
dan ben ik “verlicht”? Helaas weet ik ook wel dat dat waarschijnlijk niet zo
gaat werken. Of ik nu op mijn kop ga staan of afreis naar de andere kant van de
wereld, uiteindelijk moet ik het toch met mezelf zien te vinden.
Laatst las ik een interessant artikel over non-dualiteit van
Paul Smit. Hij stelt dat we als baby nog één zijn met onze omgeving maar dat we
op een gegeven moment in onze kindertijd onszelf als persoon gaan herkennen in
de spiegel. Dan ontstaat de identiteit, het IK-idee. Naarmate we ouder worden
besluiten we dat het IK dan ook goed genoeg moet zijn. En dus begint de
verkramping om een ideaal zelfbeeld te creëren of in stand te houden en te
controleren. Om het vreselijke gevoel wat dit oplevert te verlichten gaan we
spullen kopen, eten we teveel of nog erger we gebruiken drugs of alcohol om de
pijn te verzachten. Dat werkt helaas maar tijdelijk dus richten we ons op onze carrière,
we worden spiritueel of belanden bij de therapeut. Non-dualiteit gaat over het
loslaten van het IK-idee. Als we inzien dat onze identiteit niet meer is dan
een bedacht verhaaltje en dat we eigenlijk allemaal onderdeel zijn van dezelfde
energie. Dat alles vanzelf gaat en gewoon gebeurt als je het laat gebeuren dan
kunnen we een diep gevoel van bevrijding ervaren…
Nou, dat klinkt allemaal heel errug leuk maar ik heb die
staat van bewustzijn duidelijk nog niet bereikt (terugdenkend aan mijn
drumles)! Ik voel me nog steeds gevangen ook al is het dan in een gouden
kooitje. Maar is het niet juist het ‘goud’ dat ervoor zorgt dat de verkramping
alleen maar erger wordt? Het grote huis, de auto voor de deur, mooie kleren,
vakanties, luxe spullen? Zouden mensen
met maar heel weinig bezittingen zich niet eigenlijk veel vrijer voelen? Het
willen voldoen aan een bepaalde norm veroorzaakt misschien wel juist veel
onrust in mijn hoofd waardoor ik geen gevoel van vrijheid ervaar.
Het daklozenfeest in Amsterdam op woensdag 5 juni was een
goede gelegenheid om deze vragen en antwoorden eens te toetsen. De sfeer op het
feest was leuk, het was gezellig. De meeste mensen een beetje ‘apart’ (maar
volgens welke norm?), er waren pannenkoeken
en live muziek. Oké, wel een beetje vals maar dat mocht de pret niet
drukken. Er was met weinig middelen een leuke dag georganiseerd, het was niet
perfect maar dat werd ook niet gepretendeerd. Mensen waren gewoon maar mensen
ongeacht waar je vandaan kwam en niet meer of minder dan dat. Iedereen was blij
dat ze voor even een plek hadden waar ze allemaal bij elkaar konden zijn en
waar iedereen zichzelf mocht zijn. Ik voelde me vrijer op het daklozenfeest dan
tijdens de drumles, gewoon omdat er geen verwachtingen waren. Omdat er niks
verkrampt in stand moest worden gehouden. Omdat het gewoon was zoals het was.
Echte vrijheid zit tussen je oren en wat ik dan moet loslaten is mijn ‘IK-idee’, de
bedachte identiteit die volgens een bepaalde norm goed genoeg moet zijn.
Meer weten over non-dualiteit: www.allesoverniets.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten