Deze uitdaging is weer iets heel anders: ik ga voorlezen aan demente bejaarden. Een tijdje geleden heb ik me ingeschreven bij Amsterdam Cares, een vrijwilligersorganisatie. Het leuke is dat je je bij deze organisatie vrijblijvend kunt registreren. In de agenda staan alle activiteiten waar vrijwilligers nodig zijn en als er iets bij zit wat je interessant vind, dan schrijf je je in voor die activiteit. Je zit er niet meteen voor lange tijd aan vast. Heel erg geschikt voor mijn doel.
Ik heb me dus opgegeven om voor te lezen aan demente bejaarden in Vondelstede, een verzorgingshuis in Amsterdam. Voorlezen dat kan ik wel, dacht ik. De uitdaging zit 'm in de bejaarden. Ik heb gewoon niks met oude mensen, heb er geen geduld voor. Weet ook niet wat ik tegen ze moet zeggen. Ik weet niet precies hoe dat komt. Misschien word ik geconfronteerd met mijn eigen angst om oud te worden. Oud worden zonder iets van jezelf achter te laten (behalve dan een aantal kinderen) of zonder het leven 'geleefd' te hebben. De ander is tenslotte een spiegel voor jezelf....
Ik was dan ook best een beetje nerveus. Het was spannend omdat ik naar een onbekende plek ging met onbekende mensen. Nu maakte ik me vooral druk om het contact met de bewoners. Waar moest ik het in hemelsnaam over hebben met die mensen. Ik hoopte maar dat ik flink moest voorlezen en weinig hoefde te kletsen. Dat pakte (helaas) iets anders uit....
Het is prachtig weer die dag. Ik kom aan bij Vondelstede en word daar al opgewacht door Annie, de activiteitenbegeleidster. Zij vertelt mij dat we vanwege het mooie weer met de mensen in de tuin koffie gaan drinken. Voorlezen gaat niet door want de bewoners kunnen zich in de tuin niet concentreren op een verhaal. Dan is er teveel afleiding. Ik moet even slikken, nu moet ik echt gaan socializen! Annie is trouwens een ontzettend leuke meid die er ook de hele tijd bij zal blijven. Dat is wel een geruststelling.
Annie vertelt dat er in Vondelstede verschillende soorten bewoners zijn. Op de eerste en tweede verdieping wonen de mensen die zich nog zelfstandig kunnen redden. Op de derde en vierde verdieping zitten de mensen die dement zijn of Alzheimer hebben. Deze mensen worden op dat moment naar de tuin gebracht, terwijl wij voor de koffie en thee zorgen. "Sommige mensen kletsen de oren van je hoofd, anderen moet je er wat meer bij betrekken", zegt Annie. "Oei", denk ik. Niet mijn sterkste punt...
Uiteindelijk zitten er zo'n twaalf dames in het zonnetje in de tuin. Aan mij de taak om koffie of thee in te schenken. Maar de helft van de dames weet niet eens wat koffie of thee is! Gelukkig is Annie mijn redster in nood; zij weet precies van elke mevrouw of ze koffie of thee drinkt en wat ze erin wil. Als iedereen voorzien is, wordt het gesprek op gang gebracht. Ik zit tussen twee dames in die beide een fijn onsamenhangend gesprek nog wel kunnen voeren. Af en toe bevestig ik maar wat of ik zeg iets over wat ik zie in de tuin. Het is eigenlijk net als met kleine kinderen, daar begrijp je ook vaak maar de helft van. Toch is het met kleine kinderen makkelijker om te doen alsof. Ik wil deze mensen namelijk niet als kleine kinderen behandelen. Annie zet een paar keer een leuk Amsterdams volksliedje in maar 'Kortjakje' krijgt de meeste bijval. Er schuift ook een dame aan van de tweede verdieping. Zij is nog helemaal zelfstandig en gaat ook gewoon zelf wandelen in het Vondelpark. Dat wordt in geuren en kleuren verteld: "Als ik een leuke kerel zie, dan pak ik 'm zo bij z'n nek met mijn wandelstok", grapt deze mevrouw. Ook vertelt ze dat ze altijd naar de toneelschool had gewild maar dat ze niet mocht van haar ouders. "Daarvoor moest ik naar Amsterdam", zegt ze. "Maar als je naar Amsterdam ging, dan kwam je als hoer terug dachten ze toen. Wat ouderwets hè". Deze mevrouw brengt de rest van de ochtend nog behoorlijk wat leven in de brouwerij. De dame die naast mij zit denkt nog even dat ik misschien haar dochter ben dus leg ik nogmaals uit dat ik een vrijwilligster ben die voor het eerst in Vondelstede is. "Over 5 minuten is ze het weer vergeten", zegt Annie. Als het tijd is voor de lunch worden alle dames weer opgehaald en ruimen Annie en ik alles nog even op.
Ik heb echt wel een leuke ochtend gehad. De medewerksters en vooral de toneelmevrouw waren erg inspirerend. Ik merk dat ik er ook een blij gevoel van krijg als ik iets voor een ander kan betekenen. Dat is fijn maar een paar dagen later als de eerste euforie (op de een of andere manier geeft iets nieuws doen ook een soort van kick) wat is gezakt, bedenk ik me weer wat Simona van de stemhealing heeft gezegd. "Het is tijd om iets van jezelf neer te gaan zetten" en "er zijn kanten van jou die nog mistig zijn". Het werk met de bejaarde dames gaf dan wel een soort voldoening maar ik sprak daarbij wel kanten van mezelf aan die ik nu wel zo'n beetje ken. Zorgzaam, zachtaardig en lief. Tijd om eens op zoek te gaan naar andere kanten van mijzelf en om uitdagingen te vinden die aansluiten bij deze andere kant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten